Ten film jest tak bardzo szablonowy, że już po 10 minutach wiadomo, jak się potoczy akcja. Po kolejnych 5 minutach wiadomo już, jaki będzie koniec. Od tego momentu historia jest tak nudna i przewidywalna, że naprawdę może zaciekawić jedynie tych, którzy rzadko bywają w kinie. Skoro więc to, co się opowiada przestaje być ważne, zaczyna się baczniej zwracać uwagę na to, jak się tę historię opowiada. I tutaj też bez niespodzianek. Od czasu Szeregowaca Ryana panuje moda na zdjęcia ze środka bitwy. Roztrzęsione kiedy trwa walka, z koncentracją na co krwawszych scenkach. Koncepcja, że wystarczy masakrować coraz większe ilości statystów w mmożliwie niekonwencjonalny sposób, by uatrakcyjnić film jest moim zdanie nadużywana. Prócz zdjęć bitewnych twórcy wręcz lubują się w zbliżeniach a to twarzy a to jakichś detali. Czysta głupota i prymitywizm. Muzyka jest niewiele lepsza. Już od pierwszych dźwięków rozpoznałem J. Hornera. Dubluje to, co już nam dał możliwość posłuchać w przypadku jego poprzednich przebojów. Tym razem nie jest to jednak tak dobre. Oczywiście o aktorstwie nie ma co wspominać, skoro scenariusz przygotował jedynie stereotypy osób, nie tchnąwszy w nich ani krzty indywidualizmu.
Jest to kolejna po Byliśmy żołnierzami rozczarowująca produkcja wojenna.